Op
http://www.musicfrom.nl staat een interview met Simone en Alwin van Drive By Wire, waarbij de nummers op het debuutalbum (en over de bijdragen van Hans en Anneke) worden besproken.
MusicFrom.nl wrote:
Het is een indrukwekkend verslag van rouwverwerking en opkrabbelen, het debuut van Drive By Wire. Simone Holsbeek komt na het tragische verlies van haar man en muzikale collega Arnoudt Pieters terug met een naar de keel grijpende plaat. We wilden er natuurlijk graag meer over weten. De toelichting komt van Simone (gitaar, zang) en Alwin Wubben (gitaar & slide).
Deze plaat is opgenomen in 4 dagen in Studio Metro in een live-setting (zonder publiek) op het podium, alleen zang is later toegevoegd.
Simone: In eerste instantie dacht ik dat ik nooit meer muziek wou en kon maken, zonder Arnoudt. Maar op een koude januari avond haalde Alwin mijn versterker en gitaar van de zolder, plugde alles in duwde mijn gitaar in mijn handen en toen voelde ik ineens die drive... Diezelfde avond schreven we het begin van het eerste nummer... 6 maanden later was de cd klaar.
Tar
Alwin: We waren bezig in de studio met een nummer dat maar niet wilde lukken, we kregen de “feel” niet goed, op een gegeven moment zette ik een compleet andere riff in, Hans Rutten (drummer van The Gathering die het album heeft ingedrumd) haakte daar op in met een lekkere beat en toen hebben we een kwartier lang gejamd, Maz (van Studio Metro) had alles opgenomen, teruggesneden tot 4 minuten, en toen hadden we een nieuw nummer. Alleen nog tekst erbij, die hebben we ter plekke geschreven, vanwege de lome groove voelden we dat het een soort roadmovie moest worden, maar dan in muziek en tekst.
Tullamore Dew
Het meest poppy, compacte nummer op de plaat.
Alwin: Het oefenen in de oefenruimte had altijd een laxerende werking op mij, elke keer moest ik na een uurtje spelen even een “bruine trui breien” op het toilet, toen ik terug kwam had Simone het halve nummer al klaar. Het is een dronkemanslied, ook vanwege de 3 kwartsmaat waar je lekker op kan wegdrinken. De naam is van een Ierse whisky, niet de lekkerste whisky, maar wel met 1 van de mooiste namen.
Simone: zuipen tot het ochtendlicht, om je zorgen opzij te zetten. Dansen tot je erbij neervalt, om te vergeten. Anneke van Giersbergen zingt in dit nummer een prachtig duet met mij, in de refreinen dubbelt ze en tijdens de coupletten zingt ze als een soort duivelinnetje. Ze wist gelijk wat de bedoeling was en binnen 1 of 2 takes stond het.
Happiness Is Dangerous
Simone: Zwaar log en emotioneel nummer, ik speelde het riffje in de oefenruimte en het nummer lag er al, hoefde het alleen maar op te pakken. Een soort sleutelnummer waarin alles samenkomt, er zit veel wanhoop in. 4 seizoenen waar je doorheen moet als je iemand hebt verloren. 4 seizoenen voordat je jezelf enigszins weer hervind. De vocals in de harde tussenstukken bestond eerst uit een soort oer-schreeuw van mij, maar toen ik die take opnam kon ik niet meer stoppen met schreeuwen, ging maar door, een soort oerbrul. Met tranen in mijn ogen hoorde ik het later terug en dacht, dit kan niet, dit is te erg. Die take is uitgewist. Maar voor mij was het wel een bevrijding. Later is Anneke op die stukken gaan zingen en haar zang sloot naadloos aan bij de mijne. Maz speelt hier ook een fantastische solo in, had daarna 2 dagen pijn in zijn arm vanwege het ”zagen”. Ook Alwins slide solo past zo goed in dit emotionele nummer. Het is wild en woest en onstuimig en eindigt weer rustig. Net als de seizoenen.
Muddy Mudskipper
Alwin: Bluesriedeltje, lekker losjes, even bijkomen van de gitaarorkaan in Happiness is Dangerous.
Brand New Woman
Simone: DriveByWire’s invulling van de blues. Wij luisterden in die tijd veel naar blues, hadden behoefte aan authentieke muziek. We wilden zelf ook een bluesnummer, en bovendien een nummer waarin Alwin zich kon uitleven op de slide. Maz voegt met zijn gitaar nog wat toe aan de gekte. Hans speelde direct een lekkere blues flow, heel simpel, eenvoudig. Het nummer schreef zichzelf. De tekst had ik al klaar, de muziek paste er wonderlijk wel bij. Een tekst waaruit hoop spreekt, het hervinden van je kracht. Hervinden van jezelf. De rauwe vervorming op de stem hoort daar gewoon bij.
Morning May Never Come
Alwin: Dit is het eerste nummer dat we schreven. Dat was nog in ons eigen keldertje van 1,5 bij 2 meter, die leek wel uit elkaar te barsten van dat massieve geluid in die doordenderende stonerriff, later in de oefenruimte legde Hans hier een heerlijke drumgroove in.
Simone: De tekst heb ik geschreven toen Alwin een tijd weg was op een surf-trip, in tegenstelling tot de meeste andere teksten die ik vooraf geschreven had, het gaat over genieten van het leven, genieten van elk moment, een positief nummer dus.
Hengistbury Head
Simone: is de naam van een prachtig strand en natuurgebied in Zuid-Engeland. Een bijzondere plek voor mij. Ik had op het einde van een knalharde repetitie al mijn spullen al ingepakt, en Alwin zat nog wat na te sudderen en begon die riff te spelen. Ik dacht: hé, dit is wat moois, mijn oren zaten nog vol met al het lawaai van wat we daarvoor geproduceerd hadden. Het was een weemoedig muziekje, het rolde als de golven, het was transparant. Ik pakte mijn gitaar weer snel uit en begon mee te spelen en te zingen. Hans speelt er ook een mooie rollende, golvende drums op. Je voelt in dit nummer dat het over de zee gaat.
Dirt
Alwin: Yeah, heerlijk nummer ook om live te spelen, ik had op een gegeven moment thuis dat lekkere rock&roll loopje waar het nummer uit bestaat, en kon niet meer stoppen het te spelen. Uurtje later was het nummer klaar. We wilden voor deze plaat een oprecht en ietwat dirty geluid, geen overgeproduceerd gedoe, de groove is belangrijker dan dat het foutloos is. Ik hou er persoonlijk wel van als je wat foutjes hoort, oude bluesplaten waar je de gitaarversterkers hoort zoemen, reverb-veren die je hoort rammelen, een fles bier die middenin een opname omvalt, dat is mooi en echt. De zang is hier overstuurd opgenomen om het extra dirty te maken.
Simone: De tekst zit vol kwaadheid over een droom die als een zeepbel uit elkaar spat, de droom is als een slang die door de achterdeur verdwijnt.
Buzz
Simone: Oefenruimte jam met Hans, het leek onduidelijk maar ik hoorde er direct een nummer in. Vond het direct een lekkere “feel” hebben, en bedacht ter plekke de structuur. Als een Buzz, was het er.
De tekst gaat over het aanvoelen komen, het voorspellen van onheil. Het 6de zintuig. Dat je kop uit elkaar kan knallen als je voelt dat er iets niet klopt. Tijdens de opnames brak een glas dat op een kruk stond, zomaar spontaan, waarschijnlijk van het drumgeweld.
Windswept
Simone: Loopje van Wim Rietveld, oude gitarist van Telefunk waar we een keertje mee geoefend hebben. Het nummer heeft een hele andere feel dan de rest van de songs maar ik vond toch dat hij op het album moest. Tekst staat dicht bij me, en bij Arnoudt. De Theramin van René Rutten (van The Gathering), heeft een beetje die dreigende ondertoon die heel mooi in dat nummer past. Ik zou het nooit live willen/kunnen zingen. Maar dat hoeft ook niet, er zijn gelukkig genoeg andere nummers.
_________________
Cycling Colours, a The Gathering fansite
http://www.cyclingcolours.nlnews, live photo's, setlists, cd-reviews, interviews, links