Συνηθίζεται λένε, όταν ένα αστέρι πέφτει, να κάνεις μια ευχή με σκοπό κάποιο σου όνειρo να πάρει τη μορφή του αληθινού. Αυτό που δεν είπαν όμως, είναι ότι έπρεπε να περιμένω, μιας και την ευχή να δω τους Gathering χωρίς να συμβεί κάτι τη τελευταία στιγμή, την είχα κάνει καιρό πρίν.
Η μουσική εκείνης της νύχτας έμελλε να είναι όχι μόνο το μέσο που θα σε τοποθετούσε σε περίοπτη θέση ενός παράλληλου κόσμου, αλλά ο καθοδηγητής – ξεναγός που θα σε τριγύριζε στα “αξιοθέατα” μιας άλλης διάστασης... αυτής των Gathering.
Το progressive, psychedelic, goth, trip hop (και ότι άλλο ξέχασα), συνοθύλευμμα της μουσικής των Gathering, σ’έκανε να αφεθείς στο ασυνήθιστα απόκοσμο περιβάλλον της μουσικής τους. Αμαρτία είναι να τους έχει αφορίσει έτσι εύκολα ένα indie rock κοινό, ιδίως στην Ελλάδα, απλά και μόνο λόγο των doom, ατμοσφαιρικό και ότι άλλο παρακλάδι metal άλμπουμ που είχαν βγάλει στα πρώτα τους βήματα.
Στο ξεκίνημα λοιπόν, άρχισε να μυρίζει κάτι... βέβαια δεν ήταν ούτε το τζατζίκι, ούτε το κονιάκ, που είχε καταναλώσει με βουλιμία το συγκρότημα, αλλά η σκόνη και τα αέρια της απογείωσης από το πλανήτη Γή.
Παρά την απουσία βιντεοπροβολών, που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν επιτακτική ανάγκη, το συγκρότημα από την Ολλανδία μας εξέπληξε με τον πομπώδη, επικό του ήχο. Όλοι ήταν βασικοί ύποπτοι για την δημιουργία αυτής της ιδιόμορφης ατμόσφαιρας εκείνη τη νύχτα.
Σύννεφα που σε καλούσαν να παίξεις ήταν οι ήχοι και τα εικονικά έγχορδα που έβγαιναν από τα σύνθια του Frank Boeijen, ενώ οι συγχορδίες και οι μελωδίες που ανέπνεε ο ενισχυτής του κιθαρίστα Rene Rutten γινόντουσαν τα σημάδια στον ουρανό που έπρεπε να ακολουθήσεις για να φτάσεις στο προορισμό σου.
Η μπασίστρια Marjolein Kooijman φαινόταν να ήταν αυτή που βίωνε περισσότερο απ’ όλους (μετά την Anneke), τις αναδυόμενες μουσικές. Σε μεγάλο βαθμό ήταν η υπεύθυνη για τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας που σε “τραβούσε από τ’ αυτί”, μιας και ο μπουκωμένος απ’τον όγκο ήχος της, σου έδινε μια αίσθηση “κουκουλώματος” από ομπρέλα μπάσων συχνοτήτων.
Βέβαια, κανένας δεν θα είχε ξεσηκωθεί αν δεν ήταν ο ντράμερ Hans Rutten να σε “πυροβολεί” όποτε οργιζόταν, με επίμονα χτυπήματα πιατινιών και μπότας στο άμοιρο drumkit. Είναι από τις συναυλίες που δεν χρειάζεται καν να έχεις ανοιχτά τα μάτια για να συμμετάσχεις. Αφηνόσουν, για να σε οδηγήσει η αίσθηση της ακοής, οι Gathering σου έκλειναν τα μάτια με ένα μαντήλι και στα ξανάνοιγαν μόλις είχες φτάσει εκεί που έπρεπε. (σ.σ. Οι άντρες βέβαια όφειλαν να τα είχαν ανοιχτά σε κάποια σημεία, για τον ευνόητο λόγο της εντυπωσιακής εμφάνισης της Anneke...)
Βέβαια, δεν ήταν μόνο η εμφάνιση της αλλά και η κίνηση των χεριών της, λές και ερχόταν σε επαφή με τα αντικείμενα μιας αόρατης για εμάς διάστασης, το λίκνισμα του σώματος της και τα εικονικά της ντράμς που χτυπούσε πριν το κάνει ο κανονικός περκασιονίστας της παρέας.
Ταξίδι που έφτασε στην κορύφωσή του με το έπος “Travel”, να οδηγεί την μπάντα, ξεκινώντας από την frontwoman, και εμάς με τη σειρά μας σε παραλήρημα, κλείνοντας έτσι τη συναυλία πριν το τελευταίο ενκόρ. Η προσεδάφιση έγινε μετά τη ξενάγιση, με τα εξωγήινα όντα να παρατηρούν με περιέργεια... Tεχνολογία Gathering βλέπεις! Τί, μόνο εσείς θα μας επισκέπτεστε;
Σημειωτέον, ότι για όποιον όλα αυτά ακούγονται κάπως περίεργα, μάλλον δεν ανέβηκε στο διαπλανητικό όχημα εκείνης της βραδιάς.
σ.σ. Και όχι εκδότη, δεν ήμουν υπό την επήρεια καμιάς ουσίας... κόκκορα-μακαρονάδα είχα φάει λίγα λεπτά πρίν, και ευτυχώς, γιατί το ταξίδι θα με ζάλιζε!!!
Χάρης Αποστoλόπουλος
harrys88@hotmail.com
Atraktos.Net
Login
FAQ
