Από λίγο που άκουσα το album μου φανηκε μονότονο, η πλειοψηφία των τραγουδιών στο ίδιο μοτίβο, και καμμιά σχέση με την τραγουδίστρια που κάνει πολύ καλή δουλειά, εντάξει σε κάποια ακούγεται υπερβολίκά σαν Anneke αλλά αυτό δεν είναι και αρνητικό απαραίτητα. Απλά η ένσταση μου είναι στη μουσική, σα να πήρανε όλες τις μπαλάντες των τελευταίων δίσκων, εξαφανίσανε τη rhythm κιθάρα και το γυρίσανε σε τελείως indie με ατμοσφαιρικά φωνητικά. Ε βάλε και κάποιο τραγούδι να σπάει τη μονοτονία ρε αδελφέ. Πολύ indie μπαλάντα παίζει και δεν είμαι σίγουρος αν είμαι fan αυτού του στυλ της μουσικής. Σε άλλους θα αρέσει περισσότερο μάλλον. Βέβαια κι απ'αυτά τα καινούργια που άκουσα απο τους Agua de Annique δε θα έλεγα ότι ροκάρουν και ιδιαίτερα, μάλλον προς το ποπ φολκ το γυρίζει η κυρία, οπότε το να σπάσουν σε δύο συγκροτήματα μάλλον θα γυρίσει boomerang τουλάχιστον όσον αφορά εμένα - αν και επιφυλλάσομαι για τους AdA μέχρι ν'ακούσω όλη τη δουλειά τους.
Αλλά οι καινούργοι The Gathering μου φαίνεται εχουν εγκλωβιστεί μέσα σ'ένα μοτίβο επανάληψης, λες και το ψάξιμο για τη νέα τραγουδίστρια τους απασχόλησε πιο πολύ από τη μουσική. Κι ενώ τα κατάφεραν μια χαρά στο πρώτο μείνανε πίσω το δεύτερο. Έπρεπε κατά τη γνώμη μου να δουλέψουν περισσότερο στη μουσική πριν βιαστούν να κυκλοφορήσουν νέα δουλειά.
To Pale Traces είναι μάλλον το κορυφαίο μουσικά, ξεχωρίζει πραγματικά στη γενική ανία χωρίς όμως να είναι κάτι καινούργιο, και επίσης ενδιαφέρον είναι το A Constant Run, αλλά όπως και είπα αν εξαιρέσει κανείς το μέτριο instrumental στην αρχή τα υπόλοιπα είναι στο ίδιο στυλ. Το μιξάρισμα είναι άθλιο. Αν εξαιρέσεις τα 3 τελευταία τραγούδια ο υπόλοιπος δίσκος μου φέρνει υπνηλία, αλλά 3 στα 10 καλα τραγούδια δεν ειναι αρκετά. Και δεν υπάρχει κάτι το εξαιρετικά catchy για single. Τελικά μάλλον με το Souvenirs έφτασαν στο απόλυτο που μπορούσαν να φτάσουν από πλευράς experimentation κι από κει και πέρα υπάρχει μόνο κατήφορος. Εκτός αν μας εκπλήξουν στο μέλλον, είναι σπουδαίοι μουσικοί οπότε πάντα υπάρχει ελπίς.
Φυσικά και είναι κατώτερο από το Home και έτη φωτός μακρυά από τα κορυφαία και εκπληκτικά Mandylion, Ηow To Measure A Planet και Souvenirs. Το καθένα από αυτά τα 3 σηματοδοτεί το απόγειο ενός νέου κεφαλαίου στην καριέρα των The Gathering, ενώ για το The West Pole θα έλεγα ότι σηματοδοτεί το απόγειο της βαρεμάρας.
Πέρα από ταμπέλες υπάρχει η καλή και η κακή μουσική κι η τελευταία των TG δε θα έλεγα ότι ενθουσιάζει.