Petros wrote:
^twra to diavasa kiolas vevaia. einai gia ton poutso ta paidakia, ws ksylina spathia eite psifizoun yper eite kata einai gia to liwmeno pagwto(epeidh to misoun h' to agapoun...) kai ligo thn ksesalonikh.
Quote:
Θανάσης Κρεκούκιας
Όταν μου ζητάς να διαλέξω ανάμεσα στις Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά, είναι σα να μου λες ότι υπάρχει δίλημμα μεταξύ του Tom Waits και του Billy Joel. Δεν συμβαίνουν αυτά μαν, ούτε στην πιο δημιουργική φαντασία. Ο κορυφαίος ερμηνευτής του ελληνικού ροκ, ο θυελλώδης μπασίστας-συνθέτης της μπάντας, οι πρωτόγνωρες για ελληνικό σχήμα κιθάρες, η πανκ καταιγίδα στα τύμπανα και πάνω απ’ όλα αυτή η μαγική ποίηση στους στίχους που δημιούργησε μοναδικές «εικόνες» στα 7 βινύλια-σταθμούς της δισκογραφίας, σε μια σκηνή – την ελληνική – που επιμένει συνεχώς τις τελευταίες δεκαετίες να μπερδεύει (μάλλον σκόπιμα) το ροκ με φόρμες διαφορετικές, αλλά πολύ καλά βολεμένες κάτω από έναν δήθεν μανδύα του «ξεχωριστού». Το έγραψα όσο πιο ευγενικά μπορούσα, σε τελική ανάλυση ο καθένας ακούει ότι γουστάρει. Τα Ξύλινα Σπαθιά, όπως και ένα σωρό άλλες ελληνικές μπάντες, από την πρώτη στιγμή «παγιδεύτηκαν» στην ανάγκη να χαρακτηριστεί ροκ αυτό που έπαιζαν. Οι άλλοι όμως, οι Τρύπες, το είχαν μέσα τους. Σε κάθε συγχορδία, σε κάθε ριφ, σε κάθε σόλο, σε κάθε live, σε κάθε ηχογράφηση. Κάθε φορά που ακούς τον Αγγελάκα να τραγουδάει και τους άλλους να παίζουν, νιώθεις τι σημαίνει ροκ. Στην ατόφια, αυθεντική του μορφή. Ούτε ελληνικό, ούτε ξένο. Ροκ.
+1
απλά