Η δεκάδα μου όπως θα τη στείλω στο περιοδικό τώρα για τις λίστες της χρονιάς:
1. The National – High Violet
2. Orphaned Land – The Never Ending Way of the ORwarriOR
3. The Black Keys – Brothers
4. Burzum – Belus
5. Kvelertak – Kvelertak
6. Νατάσσα Μποφίλιου – Εισιτήρια διπλά
7. Φοίβος Δεληβοριάς – Ο Αόρατος Άνθρωπος
8. Triptykon – Eparistera Daimones
9. Monika – Exit
10. Xasthur – Portal Of Sorrow
Υπήρχαν δίσκοι που σίγουρα "αδίκησα" γιατί δεν άκουσα αρκετά (ή και καθόλου) αν και θα ήθελα αλλά αποφάσισα να τιμήσω κάποια από αυτά που έλιωσα να ακούω φέτος (και ναι του Φοίβου ήταν ένα από αυτά, καθώς απεδείχθη ότι είχα ακούσει ήδη τα 3/11 του δίσκου και τρεις μέρες τώρα ακούω κυρίως αυτό, είναι και 35 λεπτά, punk λέμε). Φέτος είχαμε αρκετά πολύ καλά άλμπουμς, αλλά νομίζω πως έλειψε το υπερσουπερντούπεραριστούργημα που θα τα συνέντριβε όλα στο πέρασμά του, με κάποια άλμπουμ να πλησιάζουν πάντως (π.χ. τα 5 πρώτα της λίστας μου)
και τώρα που δεν θέλω ακόμη να την πέσω, μια μικροαναλυσούλα μερακλίδικη:
1.
Κάποιοι δίσκοι χρειάζονται το χρόνο τους και τη σωστή στιγμή για να δείξουν τον πραγματικό εαυτό τους. Αυτή η στιγμή άργησε αλλά έφτασε για το τελευταίο National και σε μένα.
2.
Εδώ έχουμε το σίγουρο αδικημένο άλμπουμ της χρονιάς. Άδικα θα ξεφύγει από τις λίστες των μεταλλάδων αυτό το περίτεχνο αριστούργημα.
3.
Με αυτό το άλμπουμ οι Black Keys με "έπιασαν" επιτέλους κανονικά. Το Too Afraid To Love You μου έμεινε σαν ένα από τα καλύτερα φετινά τραγούδια.
4.
Ψοφόκρυο και υγρασία από τα νορβηγικά δάση, πηχτή μαυρίλα στην ατμόσφαιρα, απόκοσμα φωνητικά, ένας μεγαλειώδης δίσκος - επιστροφή του Varg Vikernes στην πολιτική ζωή και στο black metal.
5.
Οι πρωτοεμφανιζόμενοι Νορβηγοί έφτιαξαν ένα άλμπουμ που παραλαμβάνει επιρροές από παντού και τις αναμιγνύει σε μία ομοιογενή μάζα. Ειρωνία, αν δεν ήταν το εξώφυλλο δύσκολα θα είχα μπει στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί τους, Πώς θα συνεχίσουν άραγε;
6.
Το τρίο Μποφίλιου/Ευαγγελάτος/Καραμουρατίδης κάνει θαύματα και εδώ. Το ταλέντο και η ουσια ξεχειλίζουν από το δίσκο και φτάνουν ατόφια στα αυτιά του τυχερού ακροατή.
7.
Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος δίσκος του Φοίβου, είναι όμως σίγουρα ο πιο σκοτεινός και ο πιο τολμηρός μουσικά. Με κέρδισε από την αρχή, ίσως γιατί με έπιασε και στη φάση
8.
Η φυσική συνέχεια του Monotheist είναι ας πούμε "κατώτερη" αλλά και πάλι παίζεται μπάλα υψηλού επιπέδου.
9.
Η Μόνικα επαναλαμβάνει τη συνταγή του εκπληκτικού Avatar, στήνοντας εδώ πιο μεγαλοπρεπείς ενορχηστρώσεις και γράφοντας μερικά ακόμη εξαιρετικά τραγούδια .
10.
Το οριστικά τελευταίο άλμπουμ των Xasthur είναι πηγμένο στα τρίσβαθα σκοτάδια της ψυχής. Σε αυτό βοηθάει η κλειστοφοβική παραγωγή και η φωνή της Marissa Nadler (!)
Login
FAQ
