Παρακαλω να διαβαστει μονο ακουγοντας το Jelena και μονο σε γκει στιγμες.
H Jelena καθεται μονη της και παιζει με την κιθαρα της μελαγχολικα ενω ενας μονοτονος ηχος ακουγεται απο το διπλανο δωματιο... Εχει αναγκη απο στοργη και μια ζεστη αγκαλια οσο κανεις αλλος αυτη τη στιγμη. Δακρυζει λιγο. Σταματαει να παιζει και αφουγκραζεται ενω απο το διπλανο δωματιο ακουγεται η φιλη της που παταει δυο πληκτρα στο πιανο μελαγχολικα και μονοτονα χωρις να ξερει πως μπορει να τη βοηθησει. Ξαφνικα αρχιζει το κλαμα το οποιο μοιαζει με μελωδια απο κιθαρα. Το ζαχαρενιο της αλογο ειναι το μονο που την κανει να χαμογελαει. Αυτο και η φιλη της. Ομως η φιλη της δεν ειναι εκει. Ο μονοτονος ηχος απο το διπλανο δωματιο ειναι το μονο που ακουγεται, ολο και πιο δυνατα. Σαν ενα σφυρι που πλησιαζει και θελει να τη διαλυσει. Δεν αντεχει αλλο, προτιμαει να ακουει το πιανο και τη φιλη της να της ψιθυριζει στο αυτι οτι ολα θα πανε καλα. Τελικα μενει μονο το πιανο. Το σφυρι εφυγε, οσο αποτομα και η ζωη της. Τωρα το κλαμα της φιλης της ακουγεται σαν πιανο. Το μονο που ακουγεται αφου ολα εχουν σωπασει ειναι το ποτιστηρι στον πρασινο της κηπο.